Ένα ποίημα του Γιάννη Ρίτσου για το ελληνικό καλοκαίρι

   Ο Γιάννης Ρίτσος, όπως και οι υπόλοιποι μεγάλοι μας ποιητές, κατόρθωσε να συλλάβει μέσα στις φαινομενικά ασήμαντες στιγμές της καθημερινότητας τη βαθύτερη ουσία των πραγμάτων και του τόπου μας, την ομορφιά που μας κάνει κάποτε να αναρωτιόμαστε αν "υπήρξε τάχα η άρνηση και ο πόνος".

   Ένα ποίημα από τη συλλογή "Επαναλήψεις - Σειρά πρώτη" (1963-1965), αντλημένο από τη συγκεντρωτική έκδοση των "Ποιημάτων" του Ρίτσου από τον εκδοτικό οίκο Κέδρος, τόμος Ι΄, σελ. 17. Καλό καλοκαίρι! 

                   Της φύσης

Άκουσε την πανάρχαιη, μυστική φωνή στο χάραμα.

Έσκυψε στο παράθυρο. Βαθύ, ελληνικό καλοκαίρι.

Ρόδινος ουρανός. Μαβιά τα σπίτια. Η θάλασσα κατάλευκη.

Υπήρξε τάχα η άρνηση και ο πόνος; Ήσυχος ο κόσμος

κατηφορίζει αργά  μπροστά σε μια άσπρη κάθετο

όπως μπροστά σε μια καινούργια οικοδομή, καθάριο στίγμα,

ένα βαρίδι στέρεο ευθυμέτρησης κρεμάμενο σε χρυσό σπάγκο

απ' τους κελαηδισμούς χίλιων αόρατων κορυδαλλών και μιας τρυγόνας. 

                                           Άγιος Κωνσταντίνος Λοκρίδος, 21. VI. 64