Ένα ποίημα ποιητικής

Και να, αδελφέ μου, που μάθαμε να κουβεντιάζουμε

ήσυχα ήσυχα και απλά.

Καταλαβαινόμαστε τώρα - δε χρειάζονται περισσότερα.

Και αύριο λέω θα γίνουμε ακόμα πιο απλοί

θα βρούμε αυτά τα λόγια που παίρνουν το ίδιο βάρος σ΄ όλες τις καρδιές, σ΄ όλα τα χείλη

έτσι να λέμε πια τα σύκα: σύκα, και τη σκάφη: σκάφη,

κι έτσι που να χαμογελάνε οι άλλοι και να λένε: "τέτοια ποιήματα

σου φτιάχνουμε εκατό την ώρα". Αυτό θέλουμε κι εμείς.

Γιατί εμείς δεν τραγουδάμε, για να ξεχωρίσουμε, αδελφέ μου, απ΄ τον κόσμο

εμείς τραγουδάμε για να σμίξουμε τον κόσμο.

                        (Απόσπασμα από το "Καπνισμένο τσουκάλι", 1949)

 Ο ποιητής σε σκίτσα του Κώστα Ράμμου,

(Από το αφιέρωμα του λογοτεχνικού περιοδικού "Η λέξη" για το Γ. Ρίτσο, τεύχος 182)

                                                    Ακούστε το ποίημα μελοποιημένο από το Χρήστο Λεοντή (1975).

                                                               Απαγγέλλει ο ποιητής και τραγουδά ο Νίκος Ξυλούρης.