ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΕΙΣ
Στην ομιλία του κατά την απονομή του βραβείου Νόμπελ στη Στοκχόλμη (1963), ο Γιώργος Σεφέρης χαρακτήρισε τον Ιωάννη Μακρυγιάννη ως έναν από τους δασκάλους του. Μάλιστα, είχε αφιερώσει στον φλογερό αγωνιστή του '21, του οποίου τα "Απομνημονεύματα" θεωρούσε εξαιρετικό υπόδειγμα γραπτού λόγου, μία από τις πιο σημαντικές "Δοκιμές" του (βλ. Γιώργου Σεφέρη, "Ένας Έλληνας- Ο Μακρυγιάννης", στο Δοκιμές, τόμος Α΄ -βλ. το κείμενο ηλεκτρονικά στον ιστοχώρο "Μυριόβιβλος", πατώντας εδώ).
Αποσπάσματα από τα "Απομνημονεύματα" παρατίθενται στα ανθολόγια Νεοελληνικής λογοτεχίας της Γ΄ Γυμνασίου και της Α΄ Λυκείου. Επίσης, στο ανθολόγιο της Β΄Λυκείου παρατίθεται κείμενο του σπουδαίου φιλολόγου Ιωάννη Κακριδή γα τον Μακρυγιάννη (πατήστε εδώ).
Παραθέτουμε απόσπασμα από τον επίλογο των "Απομνημονευμάτων" του Μακρυγιάννη, αντλημένο από τον ιστοχώρο του "Σπουδαστηρίου Νέου Ελληνισμού". Πρόκειται για ένα από τα χαρακτηριστικότερα αποσπάσματα του έργου του. Σε αυτό ο Μακρυγιάννης εξηγεί τους λόγους που τον οδήγησαν στη συγγραφή των απομνημονευμάτων του και τονίζει την ανάγκη ομοψυχίας του ελληνικού λαού (υπογράμμιση δική μας).
"Κι’ όσα σημειώνω τα σημειώνω γιατί δεν υποφέρνω να βλέπω το άδικον να πνίγη το δίκιον. Διά ’κείνο έμαθα γράμματα εις τα γεράματα και κάνω αυτό το γράψιμον το απελέκητο, ότι δεν είχα τον τρόπον όντας παιδί να σπουδάξω· ήμουν φτωχός κ’ έκανα τον υπερέτη και τιμάρευα άλογα κι’ άλλες πλήθος δουλειές έκανα να βγάλω το πατρικό μου χρέος, οπού μας χρέωσαν οι χαραμήδες, και να ζήσω κ’ εγώ σε τούτην την κοινωνίαν όσο έχω τ’ αμανέτι του Θεού εις το σώμα μου. Κι’ αφού ο Θεός θέλησε να κάμη νεκρανάστασιν εις την πατρίδα μου, να την λευτερώση από την τυραγνίαν των Τούρκων, αξίωσε κ’ εμένα να δουλέψω κατά δύναμη λιγώτερον από τον χερώτερον πατριώτη μου Έλληνα. Γράφουν σοφοί άντρες πολλοί, γράφουν τυπογράφοι ντόπιοι και ξένοι διαβασμένοι για την Ελλάδα – ένα πράμα μόνον με παρακίνησε κ’ εμένα να γράψω, ότι τούτην την πατρίδα την έχομεν όλοι μαζί, και σοφοί και αμαθείς και πλούσιοι και φτωχοί και πολιτικοί και στρατιωτικοί και οι πλέον μικρότεροι άνθρωποι· όσοι αγωνιστήκαμεν, αναλόγως ο καθείς, έχομεν να ζήσωμεν εδώ. Το λοιπόν δουλέψαμεν όλοι μαζί, να την φυλάμεν κι’ όλοι μαζί και να μην λέγη ούτε ο δυνατός «εγώ» , ούτε ο αδύνατος. Ξέρετε πότε να λέγη ο καθείς «εγώ»; Όταν αγωνιστή μόνος του και φκειάση, ή χαλάση, να λέγη εγώ· όταν όμως αγωνίζονται πολλοί και φκειάνουν, τότε να λένε «εμείς». Είμαστε εις το «εμείς» κι’ όχι εις το «εγώ». Και εις το εξής να μάθωμεν γνώση, αν θέλωμεν να φκειάσωμεν χωριόν, να ζήσωμεν όλοι μαζί. Έγραψα γυμνή την αλήθεια, να ειδούνε όλοι οι Έλληνες ν’ αγωνίζωνται διά την πατρίδα τους, διά την θρησκεία τους, να ιδούνε και τα παιδιά μου και να λένε· «Έχομεν αγώνες πατρικούς, έχομεν θυσίες», αν είναι αγώνες και θυσίες. Και να μπαίνουν σε φιλοτιμίαν και να εργάζωνται εις το καλό της πατρίδας τους, της θρησκείας τους και της κοινωνίας."
Περισσότερα αποσπάσματα από τον ίδιο ιστοχώρο, βλ. εδώ.
Ιωάννης Μακρυγιάννης
Ακολουθήστε μας...
Εγγραφή newsletter
Εγγραφείτε στην υπηρεσία newsletter για να
λαμβάνετε τα νέα του 4ου Γυμνασίου Σπάρτης